Ήρθε άοπλος σε έναν κόσμο εχθρικό με μόνη παρηγορία τη γλυκύτητα του λόγου του.

Ήρθε σε έναν κόσμο που προσδοκούσε την ελευθερία και τον πλούτο επί της γης, για να μιλήσει για κατακρήμνιση του θανάτου.

Εκείνος που δεν είχε να γείρει το κεφάλι του, εκείνος που ήταν φτωχός από κάθε έννοια υλικής απόκτησης, τόλμησε να πει αυτό που κανένας άλλος δεν εξέφρασε στη γη: "εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή". Και "αυτός που ζει και πιστεύει σε Εμένα δε θα πεθάνει ποτέ".

Σείστηκε ο κόσμος. Ο αδύναμος επί Γης με έναν λόγο Του ανασταίνει το Λάζαρο. Η εξουσία του δεν είναι κοσμική, δεν είναι γήινη, δεν έχει σχέση με θρόνο, κόκκινο φράκο και εξουσία επί του πλήθους. Εκείνος εξουσιάζει τον μεγαλύτερο, ανίκητο, αρχέγονο φόβο του ανθρώπου, εκείνον που μπροστά του ακόμα και οι βασιλείς και πλούσιοι επί Γης, μοιάζουν αδύναμοι, φτωχοί: το θάνατο.

Ο Ιησούς πρέπει να πεθάνει. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι μένουν εμβρόντητοι από την εξουσία που έχει ο Ιησούς επάνω στα δυνατά, παντοδύναμα μυστήρια της Ζωής, τρέμουν την επιρροή που ο Ίδιος δείχνει να έχει στο πλήθος.

Ο Ιησούς ανασταίνει το Λάζαρο. Νικάει το θάνατο, ο Λάζαρος μετά από τέσσερις μέρες επιστρέφει ξανά στη Ζωή.

Ο Ιησούς αγαπούσε τη Μάρθα, τη Μαρία και το Λάζαρο. Δακρύζει για τον ίδιο, δείχνει την ανθρώπινη πλευρά Του η οποία σκύβει ευλαβικά μπροστά στο αναπόφευκτο του θανάτου. Ξεδιπλώνοντας, στη συνέχεια, τη θεϊκή Του παντοδυναμία που νικάει αυτό που για την ανθρώπινη λογική φαντάζει ανίκητο.   

Με την Ανάσταση του Λαζάρου, το σώμα καταξιώνεται, δεν είναι ο τάφος και η τιμωρία της ψυχής. Το ίδιο παίρνει ξανά ανάσα ζωής, συμβολίζοντας την τελική Ανάσταση όπου όλοι θα λάβουμε τα σώματά μας πίσω και θα ζούμε σε μία νέα πραγματικότητα.

Ο Κύριος ακούει το παράπονο της Μάρθας "Κύριε αν ήσουν εδώ ο αδελφός μου δε θα είχε πεθάνει". Για εκείνη, η Ανάσταση είναι ένα γεγονός του μέλλοντος που δεν είχε σχέση με τη χρονική στιγμή που εκείνη ζούσε. Ο Λάζαρος ήταν νεκρός τέσσερις ημέρες, ο θάνατος είχε πλέον κυριαρχήσει ολοκληρωτικά, βρισκόταν στη Σεούλ. Στον κόσμο των σκιών, στον κόσμο όπου ο θάνατος γιόρταζε την απόλυτη κυριαρχία του, με το διαχωρισμό ψυχής και σώματος.

Ο Ιησούς δίνει εντολή να μετακινήσουν την πέτρα. Αυτός που μπορεί να πράξει τα πάντα, επιδιώκει τη συμμετοχή του ανθρώπου σε κάθε θαύμα και στην ίδια τη μετάβαση από το Θάνατο στη Ζωή. Γιατί ο άνθρωπος τιμάται, έχει συμμετοχή, με τις δικές του πεπερασμένες δυνάμεις μετακινεί την πέτρα για να βιώσει εντονότερα το Θείο θαύμα.

Η Ανάσταση του Λαζάρου ταράζει τα παραδοσιακά πιστεύω, ανατρέπει την αίσθηση παντοδυναμίας του θανάτου, είναι η νίκη της Ζωής.

Ο Ιησούς πρέπει να πεθάνει. Δεν ήρθε με επιθυμία κοσμικής εξουσίας, με προσδοκία υλικής κατάκτησης, με δύναμη επί της Γης. Ήρθε ταπεινός, καταφρονεμένος, φτωχός, αλλά με κάθε δύναμη επί του Θανάτου και της Ζωής.

Ήρθε αυτός που έχει τη δύναμη να πράξει τα πάντα, να χωρέσει στην πεπερασμένη ανθρώπινη φύση.

Ήρθε η Ζωή να συναντήσει το Θάνατο.

Ο Ιησούς πρέπει να πεθάνει. Είναι πέτρα σκανδάλου, αυγό του φιδιού, απειλή για την εξουσία των αρχόντων. Δεν έχει τίποτα, αλλά κατέχει εξουσία στα πάντα. Είναι φτωχός και πλούσιος ταυτόχρονα.

Ο Ιησούς για να νικήσει το Θάνατο πρέπει να πεθάνει. Πρέπει να εξοντωθεί, διότι θυμίζει στους άρχοντες του τόπου τις αδυναμίες τους, τα πάθη τους, τους ψέγει για τη θρησκευτική τους τυπολατρία.

Ο Ιησούς πρέπει να πεθάνει. Είναι η τελική τους απόφαση.

Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη