Καλά διάβασες τον τίτλο.

Δεν παρουσιάζεσαι όμως σαν ένα μικρό ανθρωπάκι. Το αντίθετο. Αλλά θα φτάσω και εκεί. Αρκεί να έχεις την υπομονή να με ακούσεις.

Ίσως να είσαι απόγονος των Αχαιών, ή των Δαναών, ή των Θεσσαλών. Ίσως να κατάγεσαι από τους Λακεδαιμόνιους ή από τα περήφανα βασίλεια των Παλαιολόγων και των Κομνηνών. 

Μπορεί η μητέρα σου να είναι πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία, ή από τα πονεμένα χώματα της Κύπρου.  

Είσαι εδώ όμως. Τώρα. Ένας ακόμη Έλληνας, σε αυτή τη μικρή, αλλά τόσο μεγάλη, σταλιά που λέγεται Ελλάδα. Μέρος της Ρωμιοσύνης.  

Όμως για κάτσε λίγο και αναρωτήσου που πηγαίνουμε.

Η Ελλάδα ήταν πόλος έλξης για δημοκρατικές, καινοτόμες και απίστευτες ιδέες που δώσανε το δικό τους λιθαράκι στη θεμελίωση της σύγχρονης παγκόσμιας κοινωνίας που ζούμε.

Έθεσε τον πήχη για τους ρομαντιστές, τους σκεπτικιστές, και τους φιλόσοφους όλων των ειδών.  

Τώρα πήγαν όλα αυτά.   

Δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά αυτό που κάνουμε, και αυτό που κάνουμε θα ντρόπιαζε τον Πλάτωνα.

Πόσο πολύ μακριά είμαστε από εκείνον τον τεράστιο σοφό γέροντα, αλλά πόσο ακόμη πιο μακριά είμαστε από τις ιδέες του.

Από μια ουτοπία. Ένα κράτος που θα το διοικούσαν οι άξιοι, που θα δίνανε τη ζωή τους μετά χαράς για εκείνο.

Χιλιετίες μετά και αυτό είναι ακόμη μια μικρή ιδέα.

Όμως γιατί συμβαίνει αυτό; Κάτσαμε ποτέ να μιλήσουμε για τα σφάλματα μας; Για τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά;

Έχουμε αναρωτηθεί αν έχουμε τη μετριοφροσύνη του Σωκράτη; Τις φιλοδοξίες και τους φιλοσοφικούς στοχασμούς του Πλάτωνα; Ίσως αν έχουμε τις αρετές που κατέθεσε ο Αριστοτέλης;  

Κάνουμε τα άκρα αντίθετα. 

Νομίζουμε πως γνωρίζουμε το παρόν, και προσπαθούμε να το ζήσουμε, αφήνοντας τις ηδονές, τον εγωκεντρισμό, τις μισαλλοδοξίες, και όλα τα σχετικά να μας καθοδηγήσουν σε ένα μέλλον που ποτέ μας δεν αναλογιστήκαμε ως έπρεπε.  

Το χειρότερο είναι πως μάθαμε να τρώμε από τις δόξες και τα λάθη του παρελθόντος, αλλά σαν να μην έφτανε αυτό, μοιάζει πλέον σαν να προσπαθούμε να καλυφθούμε στη δική μας γελοιότητα, με το να συμπεριφερόμαστε στο ίδιο μας το μέλλον σαν να είναι ένα χαμένο παρελθόν.  

“Δεν έχει σημασία”, “Είναι αυτό που είναι”, “Δεν θα αλλάξουμε εμείς τα πράγματα”, “Αυτό το έθνος είναι καταδικασμένο”.

Σοβαρευτείτε.  

Ένας από τους μεγάλους σύγχρονους φιλόσοφους, ο Δημήτρης Λιαντίνης ανέφερε μια φορά πως οι τραγωδίες που παρακολουθούσαν οι αρχαίοι Έλληνες στα αμφιθέατρά τους, δρούσαν σαν ένα μέσο για να τραβήξουν την προσοχή των ανθρώπων μακριά από την πραγματικότητα.  

Σήμερα δεν παύουμε να κάνουμε το ίδιο πράγμα. Κρυβόμαστε πίσω από την πραγματικότητα, χωμένοι στον λάκκο της ίδιας μας της μεμψιμοιρίας.  

Μάθαμε να ψέγουμε τον δίπλα μας, τον ένα και τον άλλον, πάντα με έναν παραπάνω λόγο, αλλά ποτέ με κάποια υποχώρηση από μεριά μας.  

Αλλά είναι αλήθεια κρίμα.

Μέρα παρά μέρα βλέπουμε τα σπουδαία μυαλά που υπάρχουν στο έθνος μας.

Βλέπουμε τους επιστήμονες, που παρά τις τεράστιες δυνατότητες τους, αναγκάζονται να βγούνε μετανάστες στο εξωτερικό για μια εξεύρεση εργασίας.  

Βλέπουμε τους φιλόσοφους, να τσακώνονται με τους ακραίους, και στο τέλος να αναγκάζονται να αποξενωθούν ή ακόμη και να συμβιβαστούν.  

Βλέπουμε τους καλλιτέχνες να πασχίζουν για ένα κομμάτι ψωμί, και τις δυνατότητες τους να μένουν στάσιμες σε έναν χώρο όπου η ελευθερία έκφρασης ισχύει εκεί που σε αφήνουν να ισχύει.  

Κάπου εκεί είναι κρυμμένοι και όλοι οι φιλόδοξοι, οι αληθινά ρομαντιστές και οι άνθρωποι με άλφα κεφαλαίο. Που θα ακούσουν την άποψη σου, θα σε σεβαστούν, θα σε βοηθήσουν, και θα σκουντήσουν το έθνος μερικά βηματάκια μπροστά.  

Παρά τις αντιξοότητες όμως, αυτά τα κρυφά και ανεκτίμητα σύνολα υπάρχουν εκεί έξω, πιστεύοντας στην Ελλάδα, και χρωματίζοντας τον γαλανόλευκο καμβά της λίγο πιο όμορφα κάθε μέρα. 

Και παρόλα όσα συμβαίνουν, όλοι μας είμαστε λίγο σαν και αυτούς. Και αυτό μας κάνει τόσο ξεχωριστούς.  

Μπορεί να έχουμε τόσα αρνητικά, να είμαστε κολλημένοι στο παρελθόν και τα λοιπά, αλλά δεν παύουμε ποτέ να έχουμε την ιδανική εικόνα του εκλεπτυσμένου Έλληνα, χαραγμένη στο μυαλό μας.  

Για αυτές τις μικρές στιγμές ζει ο Ελληνισμός, περιμένοντας τες να γίνουν ένα με το σύνολο.  

Και αν δεν με πιστεύεις, σκέψου το λίγο.  

Η ίδια μας η κουλτούρα έχει τα δικά της ωραία.  

Είναι ο ήχος του ταβλιού το απόγευμα, ο ζεστός ήλιος του καλοκαιριού, τα κελαηδήματα των αηδονιών, η μυρωδιά των κυμάτων που κτυπάνε την ακρογιαλιά, η ακόμη και ένα τραπέζι σε μια βεράντα, που στερεώνει μερικούς καφέδες και συνοδεύει απλοϊκά ατελείωτες ώρες συζητήσεων.

Συζητήσεις.

Συζητήσεις που φανερώνουν, ακόμη και βαθιά μέσα στη νύχτα, πως οι φιλοδοξίες και οι ελπίδες της Ελλάδας μένουν ζωντανές στο είναι του κάθε ενός από εμάς.

Στους Έλληνες.

Ώρα λοιπόν να αφουγκραστούμε αυτή μας την κληρονομιά και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα ως έχει. Με περηφάνεια και με μεράκι.

Το μέλλον εξ άλλου έρχεται αυτόβουλα, όμως εμείς είμαστε αυτοί που θα το καλουπώσουν στα μέτρα μας.   

Είναι καιρός να αφήσουμε πίσω τις μετριότητες και τις φοβίες μας, και είναι επιτέλους η ώρα να φανούμε αντάξιοι των ικανοτήτων μας και της κληρονομιάς μας.  

Εις υγείαν μας λοιπόν, εις υγείαν του Ελληνισμού, του Πλάτωνα, και του μεγαλείου που μπορούμε να είμαστε.  

Γιατί, εν τέλει, είμαστε μικροί, όχι γιατί μέχρι εδώ φτάνουμε, αλλά επειδή τώρα αρχίζουμε.  

Αυτό που χρειάζεται, είναι το πρώτο βήμα.

Κείμενο: Στέλιος Νικολάου (Νισολομού)