Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που καθιστά την ευτυχία τόσο δύσκολη. Έχω επίγνωση της αχόρταγης επιθυμίας μου να την αποκτήσω αλλά ίσως το να καταφέρνει κανείς να απολαμβάνει έναν ήσυχο και συνεχή ύπνο χωρίς να ξυπνάει μέσα στη νύχτα εξαιτίας ενός απόκοσμου συναισθήματος που κάνει τη ραχοκοκκαλιά του να ανατριχιάζει, ίσως λέω ίσως να είναι κι αυτό μια μικρή επιτυχία. Ξέρεις, αυτό το απαίσιο συναίσθημα πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά, σαν να σε καταδιώκει το αποκρουστικό σκοτάδι που επιμένει να χασομερά στις σκέψεις σου. Κάθε φορά που αυτές οι νύχτες έχουν αποτραπεί, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό όσο κι αν μοιάζει πως ψάχνω για τροφή στα σκουπίδια.

Όλο αυτό τον καιρό έχω πλήρη επίγνωση της μαυρίλας που με περιτριγυρίζει. Είναι τόσο απλό: Είμαι κλειδωμένη σε ένα μπουντρούμι και ασφυκτιώ όσο οι ελευθερίες μου περιορίζονται ενώ προσπαθώ να ανιχνεύσω το μονοπάτι για να γυρίσω στην κανονική μου ζωή. Ακόμη κι αν ο φύλακας με ξεκλειδώσει και οι πόρτες ανοίξουν διάπλατα, αναρωτιέμαι… θα βρω το δρόμο της επιστροφής; Έχω χάσει τον προσανατολισμό μου. Στην πραγματικότητα, μπορείς να δώσεις όποιο όνομα θες σε αυτό που γίνεται εκεί έξω, εκτός από κανονικότητα. Μπορείς να το ονομάσεις γελοιότητα, παραλογισμό αλλά σε καμία περίπτωση κανονικότητα. Βλέπεις, φίλε μου, ο κόσμος που ζούσαμε αλληλοσυνδεόταν με λέξεις και έννοιες όπως καθημερινότητα, ρουτίνα… τώρα δοκίμασε να τις αντικαταστήσεις με μία: παράνοια.

Χθες, αγόρασα για το γιό μου μία υφασμάτινη μάσκα και διαφωνήσαμε για το χρώμα. Ειλικρινά, πού κρύβεται η λογική στο να αγκαλιάζεις την ύπαρξη μιας φαιδρής παρωδίας που έχει εγκατασταθεί για τα καλά; Κάθε φορά που πάμε στο πάρκο, το πρόσωπο του λάμπει, επειδή για αυτόν όπως και για κάθε παιδί δεν υπάρχει πολυπλοκότητα στον τρόπο που αντιλαμβάνονται την ευτυχία. Οτιδήποτε ένας ενήλικας θεωρεί τετριμμένο, μπορεί να τους προκαλέσει ακραία συναισθήματα ευφορίας ή δυστυχίας. Η ζωή για αυτά είναι στιγμές λευκές ή μαύρες ενώ για εμάς, αντίθετα, υπάρχουν τόσες αποχρώσεις που παρεμβαίνουν. Κάτι ακόμη που τους δίνει το πλεονέκτημα, είναι η καταπληκτική τους ικανότητα να προσαρμόζονται. Εξάλλου, όταν μιλάμε για την επιβίωση του καταλληλότερου, εννοούμε πως στην πραγματικότητα, επιβιώνουν τα είδη με την καλύτερη προσαρμοστικότητα.

Έτσι λοιπόν, για τον γιό μου, όλοι αυτοί οι περιορισμοί που αναγκάστηκε να βιώσει ήταν ένα χαστούκι στην αθωότητα του, όμως αυτό που ήρθε στην επιφάνεια και επικράτησε ήταν τελικά η ανάγκη του να είναι χαρούμενος. Συνεπώς, ασυναίσθητα, δημιούργησε το δικό του μονοπάτι στην ευτυχία, ένα μονοπάτι που δεν συμπεριλάμβανε όσα θεωρούσε δεδομένα την προ covid εποχή.

Ακόμη δεν γνωρίζω ποιός από τους δυο μας βρίσκεται πιο κοντά στο τι είναι πραγματικά η ευτυχία. Αυτός δρα και αντιδρά ενστικτωδώς ενώ εγώ κρίνω πως ο κόσμος εν έτει 2021 είναι φθηνή απομίμηση της κανονικότητας συνεπώς αδρή απομίμηση της ευτυχίας.  Και παρά το γεγονός πως όλα μοιάζουν οικεία, διαισθάνομαι πως αυτό είναι διαφορετικό πεδίο. Σαν ιστότοπος που παρουσίασε σφάλμα γιατί το πιστοποιητικό του ασφάλειας έχει λήξει. Υποσυνείδητα, αρνούμαι να λάβω μέρος σε αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων. Η ανεπίλυτη διαμάχη ανάμεσα στο πραγματικό και το πλασματικό έχουν έρθει στο προσκήνιο δημιουργώντας το παράδοξο της μη ύπαρξης.

Θα ανεχτώ την ιδέα του να φέρω στους ώμους το βάρος αυτής της ιμιτασιόν ζωής την οποία μήτε διάλεξα μήτε συναίνεσα. Ο μηχανισμός όμως επιβίωσης μου υπαγορεύει να μην τα παρατήσω επειδή αυτός δεν είναι ο κόσμος που οραματίστηκα για το παιδί μου. Αρνούμαι με πείσμα να αφήσω τα όνειρα μου να χαθούν στη λήθη και να διαγράψω το παρελθόν μου. Έχω την ηθική υποχρέωση να του διδάξω πως μπορεί και χωρίς τα γυαλιά που θέλουν να του φορέσουν, να δει καθαρότερα τη λάμψη από τον ήλιο που ανατέλλει κάθε πρωί.

Κείμενο: Λευκοθέα-Μαρία Γκολγκάκη