Φεύγοντας από το 2021, μακάρι να μπορούμε όλοι να πούμε πως είχαμε μετάβαση, και όχι στασιμότητα. Και ας ευχηθούμε να έχουμε ένα πιο παραγωγικό έτος. Έτσι για να βγάλουμε το 2021 με ένα μπαμ και με την ελπίδα ότι αυτό εδώ το κείμενο του Στέλιου Νικολάου (Νισολομού) θα καταφέρει να δώσει λίγο φως στο γκρίζο σκοτάδι του 2021. Γι' αυτό, εις υγείαν της αλλαγής!
Παράξενο πράγμα ο χρόνος ε;
Και ο φετινός όντως, πώς μας βρήκε και πώς μας φεύγει.
Όλος ο Ελληνισμός και όλος ο κόσμος βασανίζονται αντίστοιχα από τα δεινά του κορονοϊού και ό,τι φέρνει μαζί του.
Μέρα με τη μέρα δεν καταλαβαίνουμε την επίδραση αυτού του έτους επάνω μας, όμως, κοιτάζοντας λίγο πίσω, όλοι μας καταλαβαίνουμε πως πλέον τίποτα δεν είναι ίδιο.
Οι εκκλησίες δεν γεμίζουν τώρα, τα πάρκα είναι σχεδόν άδεια, οι άνθρωποι έχουνε πλήξει πλέον, και ο κόσμος είναι ένα καζάνι που βράζει.
Δεν νοιαζόμαστε πλέον για τις βιντεοκλήσεις, τα διαγγέλματα, ούτε θεωρούμε τη νέα κατάσταση σαν κάτι το “ενθουσιώδες” .
Γύρω μας ο κόσμος φλέγεται, και κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά, ενώ εμείς προσπαθούμε να καλύψουμε τα μάτια μας με μια μάσκα, λέγοντας του διπλανού μας πως “Θα περάσει”.
Και όντως, θα περάσει.
Θα έρθει η ώρα όπου θα είμαστε με φίλους, θα βλέπουμε τις οικογένειες μας, θα ακολουθούμε τις ζωές μας όπως θέλουμε εμείς να τις ζούμε, χωρίς να έχουμε αυτή την κατάσταση στα πόδια μας.
Όμως, πόσο παράξενο είναι.
Αυτό το έτος όλοι μας περάσαμε αλλαγές (όπως πάντα εξ άλλου).
Φίλοι ήρθαν, φίλοι φύγαν, γνωστοί παίξανε τον ρόλο τους, ο ιός έκανε τα δικά του, κοντινά μας άτομα “φύγανε”, και ποιος ξέρει τι άλλο.
Άλλοι από εμάς ίσως να κάνανε ένα όνειρο τους πραγματικότητα, ενώ άλλοι ίσως να μάχονται με νύχια και με δόντια για ένα καλύτερο αύριο που ίσως να τους φέρει πιο κοντά στους στόχους τους.
Ό,τι και αν έγινε αυτόν τον χρόνο, δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα. Ένας συγγραφέας είμαι εξ άλλου. Κανένας όμως δεν μπορεί.
Το μέλλον είναι στα χέρια μας, και μόνο εμείς μπορούμε να το αρπάξουμε. Πάντα ικανοποιώντας το μέγιστο της κατάστασης μπροστά μας.
Και ναι. Λόγω του ιού, λόγω αυτής της κοινωνικής κατάστασης, και λόγω του πολιτικού και περιβαλλοντικού κλίματος που επικρατεί ανά τον κόσμο, το 2021 μοιάζει σαν να είναι στάσιμο.
Η Ελλάδα περνάει τα 200 χρόνια από την έναρξη της ένδοξης Ελληνικής επανάστασης, όμως σε ένα μουντό κλίμα, σαν να είναι ντυμένη στο γκρίζο.
Ή μάλλον στο κόκκινο, μιας και φέτος οι πύρινες λαίλαπες μας θυμίσανε ακόμη μια φορά την οργή των φυσικών δυνάμεων, αλλά αυτή τη φορά με τη βοήθεια ανθρώπινου χεριού.
Τα ίδια πέρασε και η Κύπρος, ενώ, εκτός από τις πυρκαγιές, για ακόμη μια χρονιά ακούμε υποσχέσεις για επιστροφή, και ξεχασμένα “Δεν ξεχνώ”, χωρίς κουβέντα για τον εμφύλιο αναβρασμό στα κατεχόμενα.
Αλήθεια τί γίνεται;
Δεν νοιαζόμαστε για την κοινωνία μας πλέον. Για το έθνος. Για τον γείτονα μας. Για τις τέχνες, για τις απλές στιγμές. Για κάτι. Για τίποτα.
Η όλη κατάσταση μπορεί να μας έχει ανοίξει λίγο τα μάτια σε όλα όσα τα κλείναμε τόσα χρόνια, όμως μας έχει κουράσει αρκετά.
Δεν υπάρχουν γιορτές, επέτειοι, πένθη, εκδηλώσεις, και όλα τα σχετικά που είχαμε γνωρίσει. Ζούμε σε μια σούπα φιδέ, που άνοστα γεμίζει το στόμα μας, χορταίνοντας μας εικονικά.
Είδαμε πόσο τρομακτικός είναι ο χρόνος φέτος, αφού κάλλιστα μπορεί να πάρει το πρωτόγνωρο ενδιαφέρον για μια διαδικτυακή επαγγελματική συνάντηση, και να το μετατρέψει σε μια άνοστη συνάντηση χωρίς φυσική επαφή.
Δυστυχώς ο χρόνος έχει τη δύναμη να αλλάζει τα πράγματα, και είναι αλήθεια τρομακτικό το πόσο εύκολα διαγράφει θύμησες, χαρές και λύπες.
Λόγω αυτού, καλό θα ήταν να χρησιμοποιήσουμε τον χρόνο μας κατάλληλα το επόμενο έτος, γιατί παρά το γεγονός πως όλοι μας νομίζουμε, υπό τις παρούσες περιστάσεις, πως ο χρόνος είναι ατελείωτος, ο χρόνος στερεύει.
Ήδη εξ άλλου έχουν περάσει σχεδόν δυο έτη από την αρχή αυτού του αγκαθιού, και εμείς δεν βλέπουμε την ώρα και τη στιγμή να ελευθερωθούμε από τα δεσμά του.
Όμως, ίσως νιώθουμε έτσι γιατί όλοι μας ξεχνάμε μια λέξη.
Προσμονή.
Προσμονή όμως, όχι άπραγη. Προσμονή ενόσω δουλεύουμε υπό αυτά τα δεσμά.
Γι’ αυτό, να προσμένετε την ελευθερία.
Και, ελπίζω το 2021 να είχατε όλοι σας μια παραγωγική χρονιά, κατά τη διάρκεια της οποίας φυτεύατε σποράκια, που ξέρατε πως δεν θα βλαστήσουν μέχρι το 2022, ανθίζοντας σε μικρά δέντρα.
Γιατί, σε αντίθεση με όσα αντιλαμβανόμασταν, ο φετινός χρόνος δεν ήταν στάσιμος, αλλά έτρεχε με τον δικό του ρυθμό.
Το έτος της μετάβασης. Έτσι να το σκέφτεστε.
Εάν λοιπόν ήταν έτσι τα πράγματα, και εάν όντως φυτεύατε, τότε να ξέρετε πως ο νέος χρόνος που θα μπει θα είναι λιγάκι πιο λαμπερός. Και ίσως η μετάβαση να είναι προς ένα πιο λαμπρό μονοπάτι.
Γι’ αυτό κοπιάστε για τα όνειρα σας τώρα που υπάρχει ατελείωτος χρόνος όπως λέτε, αναλογιστείτε τη ζωή σας, κάντε τις επιλογές που πάντα φοβόσασταν να κάνετε, ακολουθήστε το σωστό και το κοινωνικά δίκαιο, κυνηγήστε την πρόοδο, αγαπήστε, αφήστε, φύγετε εκεί που πρέπει, μα πάνω από όλα κτίστε.
Τώρα μπορεί όλα να νιώθουν βαριά και κουρασμένα, για τον έναν λόγο ή τον άλλον, αλλά στο τέλος, θα τρέχουν όλα ξανά τόσο γρήγορα που δεν θα φτάνετε.
Και μη χολοσκάτε για τη (μη) συλλογική πρόοδο ή την όποια κοινωνική παρακμή που είχατε δει ή βιώσει το 2021.
Φεύγοντας, αυτός ο χρόνος θα πάρει τα πάντα μαζί του, και θα αλλάξει τα πάντα.
Όμως, τον νου σας. Εάν θέλετε μια αλλαγή, γίνετε εσείς αυτή η αλλαγή που θα θέλατε να βλέπατε.
Και ίσως έτσι να γίνουν τα πράγματα καλύτερα.
Κείμενο: Στέλιος Νικολάου (Νισολομού)