Διαγόρας ο Ρόδιος : Ο ενδοξότερος των αρχαίων Ολυμπιονικών και το ευτυχισμένο τέλος της ζωής του.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το σημαντικότερο αθλητικό γεγονός της Αρχαίας Αθήνας, δεν ήταν μόνο μία ωδή στη σωματική ρώμη και την αξία της ευγενούς άμιλλας. Ήταν η υπογράμμιση ότι το σώμα και το πνεύμα βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία, ότι η καλλιέργεια και των δύο οδηγεί τον άνθρωπο στην ιδανική κατάσταση, στην αρτιότητα, ότι η υποτίμηση του ενός οδηγεί τον άνθρωπο σε έλλειψη ισορροπίας.

Οι ξακουστοί Ολυμπιονίκες που έκαναν την Αθήνα να γκρεμίζει τα τείχη, αισθανόμενη ασφάλεια και προστασία από την ανδρεία τους. Γιατί με τέτοιους πολεμιστές, τα τείχη μοιάζουν μικρά, η δύναμη που κρύβεται στο σώμα τους κι ένα στεφάνι νίκης κοσμεί το κεφάλι τους.

Ο ενδοξότερος των αρχαίων Ολυμπιονικών, ο Διαγόρας  στέκει στο ψηλότερο βάθρο της νίκης. Σηκωμένος ψηλά από πλήθος Αθηναίων, υμνημένος από τον Πινδάρο σε ένα από τα πιο ξακουστά του ποιήματα, ακόμα και οι Θεοί τον σέβονται και τιμούν τη ρώμη του. Την θριαμβική του είσοδο στην πόλη, ανασηκωμένο στους ώμους των ίδιων του των παιδιών, αποτύπωσαν και οι Γάλλοι ζωγράφοι Auguste Vinchon και Christophe-Thomas Degeorge τον 19ο αιώνα. 

Από τα Μέγαρα μέχρι τον Ισθμό της Κορίνθου, υμνούνται τα κατορθώματα του Διαγόρα, του ενδοξότερου των αθλητών, του μέγιστου των Ολυμπιονικών.

Ο Διαγόρας ο ευθυμάχος, όπως ήταν το παρατσούκλι του. Ποτέ δεν έστρεφε το σώμα του, ούτε αριστερά, ούτε δεξιά. Πάντοτε κοιτώντας τον αντίπαλο στα μάτια. Και πάντοτε κατέληγε ο νικητής.

Και όπως η ζωή του ήταν ένδοξη, έτσι πορεύτηκε και στο θάνατο, δικαιώνοντας την αθάνατη ρήση του Σόλωνα:

"Mηδένα προ του τέλους μακάριζε".

Η μεγαλύτερη τιμή δεν ήταν ότι πέθανε επάνω σε μία ακόμα νίκη αλλά αισθανόμενος χαρά για τη νίκη των παιδιών του.

Τα παιδιά του, ο Δαμάγητος, ο Ακουσίλαος και ο Δωριέας, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα τους, κατακτώντας τη μία νίκη μετά την άλλη.

Τώρα πια εκείνος, καθισμένος σε περίοπτη θέση στο στάδιο της Ολυμπίας, παρακολουθούσε τους δύο γιους του, Δαμάγητο και Ακουσίλαο, να αγωνίζονται στα μέρη που εκείνος κατακτούσε τη μία νίκη μετά την άλλη.

Όταν η νίκη ήταν βέβαιο ότι είναι δική τους και το στεφάνι της νίκης κόσμησε το κεφάλι τους, εκείνη τη στιγμή έτρεξαν και σήκωσαν ψηλά στους ώμους τους τον πατέρα τους, τον ένδοξο Ολυμπιονίκη.

Και εκείνη τη στιγμή, μέσα στην ανθρώπινη και θεία δόξα, ο Διαγόρας μέσα στο χειροκρότημα και το θρίαμβο, μέσα στην αγάπη των παιδιών του και την πλημμύρα των συναισθημάτων που γέμισαν την ψυχή του, έγειρε το κεφάλι και άφησε τη στερνή του τη πνοή.

Ένας ένδοξος θάνατος για τον ενδοξότερο Ολυμπιονίκη, τον κορυφαίο των Ολυμπιονικών..

  Κείμενο: Μαρία Σκαμπαρδώνη