Στη καρδιά του θερινού ηλιοστασίου, ένα έθιμο παλιό με πανάρχαιες ρίζες.

Το τι παλιό έπιπλο έχει καεί στις “φωτιές τ’Αη-Γιαννιού” μη το συζητάμε καλύτερα! Άχρηστα πορτοπαράθυρα, σπασμένα ξύλα, κουτσές καρέκλες αλλά και μικρά έπιπλα που με πολλή χαρά θα τα αγοράζαμε στο Μοναστηράκι έναντι αδράς αμοιβής, έχουν γίνει παρανάλωμα της φωτιάς σ’ένα έθιμο παλιό με πανάρχαιες ρίζες που αναβιώνει ακόμη στις μέρες μας.

Ίσως τα κορίτσια να μην φέρνουν πια  “τ'αμίλητο νερό” απ’ τη πηγή, ούτε να ρίχνουν “ριζικάρια” μέσα στη στάμνα για να ονειρευτούν το βράδυ τον μελλοντικό τους σύζυγο, αλλά οι φωτιές και το ριψοκίνδυνο πέρασμά τους – τρεις φορές,για το καλό- συνεχίζουν να ανάβουν σε πολλά μέρη της Ελλάδας.

Στη καρδιά του θερινού ηλιοστασίου, το έθιμο του Αη Γιάννη του Κλήδονα έχει τραγουδηθεί από το λαό μας με στιχάκια, κοτσάκια, μαντινάδες ανάλογα με την γεωγραφική περιοχή :

“ Με τις φωτιές του Αη- Γιαννιού είδα την ομορφιά σου,
κ’είπα να πέσω να καώ μέσα στην αγκαλιά σου”

“Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ’Αη Γιαννιού τη χάρη,
κι όποια ‘χει καλό ριζικό να δώσει να τον πάρει.”

“ Μου τόπανε στον Κλήδονα πως θα με κάνεις ταίρι,
μα την αυγή που ξύπνησα σε πήρε το αγέρι”

“Τα μονοκοτυλίδονα
και τα δικοτυλίδονα
ανθίζανε στον κάμπο
σου τόχαν πει στον κλήδονα
και σμίξαμε φιλήδονα
τα χείλη μας, Μαλάμω”

Οι τελευταίοι στίχοι είναι επώνυμοι, σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη που μελοποίησε- σε δημώδες ύφος – ο Γιάννης Μαρκόπουλος και τραγούδησε ο Λάκης Χαλκιάς.

 Αναμφίβολα το τραγούδι που έρχεται αυθόρμητα στα χείλη μας μόλις αναφερθούμε στον Αη Γιάννη τον Κλήδονα είναι “ Η σούστα πήγαινε μπροστά” σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και μουσική Δήμου Μούτση.

“Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές
του αη Γιάννη αχ πόσα ξέρεις και μου λες
αχ, πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες
πού’χουν πεθάνει”

Α! και μην ξεχνάμε, στις φωτιές τ’Αη Γιαννιού καίμε και το στεφάνι του Μάη.

 Πρώτη δημοσίευση : www.peopleandideas.gr